De Schiet un dat Fröhjohr

Beschreibung
Wunderbar verrückte Kindergeschichten, in denen alltägliche Dinge plötzlich lebendig werden und sich einmischen in unser Leben.
Wunnerbor, wieldatt se so wunnerlich sünd, as se sünd: Woans kann een op so'n Idee kamen, datt Söcken Kinner kriegt? Oder datt en Plack vun een Jack na de anner springen kann? Dor stickt en Barg kindliche Fantasie achter. Un de hett de Autor fuustdick achter de Ohren to sitten. Ok datt de Geschichten eben nich jümmer pädagogisch oder politisch korrekt sünd, lett mi ok noch smüüstern, wenn ik jem to'n föfften Mal lesen do - egal, wat dor nu de Schiet to'n Hauptakteur ward, wat dor en Furz rett wern mutt oder wat Hendrik un sien Papa eenfach Sport Sport ween laat un sik leber en Kakao kommodig in 't Café genehmigen doot ... De drmaatischste Geschicht ut düt Book is wiss de vun de "Seeröber Lepel": En ollen Lepel hett de Nees vull dorvun, jümmer in'n Uttog to liggen. He jumpt dor rut un maakt sik över en Töller Supp över her. De Kartuffeln, Klüten un Arften kriegt das Gillen. Se verjaagt sik düchtig un versöökt, Land to gewinnen, man de Seeröber Lepel is jem över. He kriggt jem all bi de Büx un fodert mit jem en sluukohrigen, armen Hond, de anners nix to freten kregen hett. In "Villu un de Heizung" geiht dat üm de Heizung in Villu sien Kinnergoorn. So en olen Rippen-Heizkörper is dat. De Rippen laat meist as Tähn ... Villu finnt dor achter Kledaschen. He leggt jem tohopen: en Büx, en Jack, en Mütz - un dat passt allens tohopen! En gräsigen Verdacht stiggt in em op: Hett de Heizung en Kind opfreten? Man ehrder datt he dat rutfinnen kann, kummt de Klempner un tuuscht den olen Heizkörper gegen en modernen Flachheizkörper ut ...



Andrus Kivirähk is in Estland, dat lütte Land an de Oostsee, för sien Kinnerböker jüst so bekannt as för sien Fiktschoon för de Groten. Nich blots mit düt Book hett he dat in sien Heimat bet ganz baven op de Bestsellerlist schafft.

De Illustratschonen sünd vun Heiki Ernits, den sien Figuren de een oder anner kinnt ut de Filme över Lotte ut dat Erfinnerdörp.

Erstes Kapitel
De Schiet un dat Fröhjohr

De Hond huck sik en beten op'n Parkweg dåål un lööp weg. Nåblieven dee en lütten Hümpel Schiet.
„Kiek an, wo schön dat hier is!“, wunner de sik un keek sik üm. „Wo blau de Heben is! Wo gröön de Bööm sünd! Un woveel Platz dat hier gifft!“
„Hör mål to, du dor, wees vörsichtig!“, wohrschoo em en Lünk. „Kååm dor mål vun'n Weg rünner, anners pedd dor noch een op di rop.“
Worhaftig kömen dor al den Weg langs Been nöger! De Schiet sehg to, datt he dor henkröpeln dee, wo Råsen weer.
„Züh, hier is dat noch schöner!“, frei he sik. „So week un kommodig. De Grasspieren keddelt ünner'n Kinn un de Immen summt rüm. Ik sammel dåålfullen Blääd op un boo mi en lüttje Kååt. Denn will ik dor in sitten, an'n Finster, un de Natur bewunnern!“
„Weetst du, du lüttje Schietstremel, beter is dat, wenn du dien Huus nich hier op'n Råsen boon deist“, verklor em de Lünk. „Hier kummt af un an de Råsenmeiher vörbi. De brummt gräsig un snitt allens in Gruus un Muus. Dat is di en halsbreken Krååm! Gåh du man lever ünner'n Flederbusch, dor langt de Råsenmeiher nich hen. Dor kannst in Roh ünner wåhnen.“
„Dank di ok, du kloke Vågel!“, bedank sik de Schiet un güng dorhen, wo de Büsch schulen deen. He söch sik Blääd un Stöcker un knütt sik dor en lüttje Kååt vun tohopen. Dor weer dat fein to sitten un de frische Luft to åten.
De Schiet har dor masse Vermååk an, in'n Park to ween. De Kinner löpen dor rüm un spelen Ball, de olen Froonslüüd fodern de Lünken un de Duben, de Honnen snuppern an de Bööm un bören ehr Been in de Hööcht: Dor geev dat jümmerto düchtig wat to kieken, ut de lüttje Kååt ehr Finster. Man blots, datt dor nüms bi den Schiet to Besöök kööm, dor weer he en beten üm bedröövt.
„Dat weer so schön, wenn'n sik mit en Fründ tohopen wat vertellen un tohopen utkieken kunn“, dach he so bi sik. „Man schååd, datt ik so alleen bün. Wenigstens de Lünk kunn ja af un an mål vörbikåmen. Dat hört sik doch nich, datt een sien Frünnen so heel un deel vergeten deit!“
He keek sik üm un söch un kreeg den Lünk in de Künn. De seet mit sien Wiev tohopen op en Twieg un foder sien Gören, de in't Neest to piepen seten. De Schiet wünk nå sien olen Fründ röber, un de Lünk nickkopp nå em röber, em to gröten, åber antoflegen kööm he nich. He har nu keen Tiet nich för en Honnenschiet. Nee: He ...